Η ιστοσελίδα υποστηρίζεται εν μέρει από τους αναγνώστες της. Εάν αγοράσεις κάτι μέσω των συνδέσμων μας, ίσως λάβουμε μια συνεργατική αμοιβή.

Όσο μεγαλώνουμε μέχρι τελικά να ενηλικιωθούμε είναι ελάχιστα τα πράγματα που είναι αποδεκτό να δοκιμάζουμε ή να προσπαθούμε για να πετύχουμε.

Έχουμε βάλει ένα όριο στις φορές που επιτρέπεται να κάνουμε λάθη ή στις φορές που είναι καλό να επιδιώκουμε κάτι.

Στους περισσότερους κυριαρχεί μια αντίληψη fixed mindset, ότι δηλαδή τα πράγματα μένουν σταθερά και δεν μπορούν να εξελιχθούν.

Πως όμως καταλήγουμε σε αυτό το μοντέλο; Γιατί οριοθετούμε τα λάθη και τις προσπάθειες μας;

Πριν καιρό είχα ακούσει ένα podcast σχετικά με τα μωρά και το περπάτημά τους. Σίγουρα αυτά τα πλασματάκια είναι πεισματάρικα. Δοκιμάζουν κατά μέσο όρο 400-500 μη-επιτυχημένες φορές, μέχρι να καταφέρουν τελικά να περπατήσουν.

Έχετε ακούσει πότε κανένα να τα αποθαρρύνει; Υπάρχει κανείς που να αποτρέψει ένα μωρό να περπατήσει επειδή απέτυχε 10-20 φορές;

Προφανώς κανείς δεν κάνει τίποτα τέτοιο. Όλοι τα στηρίζουν και τα επικροτούν, ώστε να τα καταφέρουν. Ξέρουν ότι αν είναι εφικτό για τους υπόλοιπους, τότε είναι εφικτό και για εκείνα.

Ωστόσο στην ενήλικη ζωή όλα αυτά είναι διαφορετικά.

Πριν συνεχίσω θέλω να αναλογιστείτε για λίγο, πόσες φορές θεωρείται ότι ένας ενήλικας αποτυγχάνει σε κάτι μέχρι τελικά να το παρατήσει ή να αποδεχτεί ότι δεν είναι γι’ αυτόν;

Αν η απάντηση που δώσατε αφορά διψήφιο αριθμό, τότε είστε πολύ αισιόδοξοι. Ο μέσος όρος των προσπαθειών που κάνουν οι ενήλικες, μέχρι να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι τελικά δεν το έχουν με αυτό είναι τρείς.

Τρείς περίπου φορές δοκιμάζει κανείς κάτι νέο και αν αποτύχει θεωρεί ότι δεν εξελίσσεται σε αυτό. Τόσο σταθερές θεωρούνται οι δυνατότητες του και οι προσπάθειές του μετρήσιμες.

Όπως επίσης έχετε ακούσει πολλές φορές να λένε «έτσι είμαι και δεν μπορώ να αλλάξω τώρα». Έχει αποδειχτεί ότι μέχρι τα 25 χρόνια ενός ανθρώπου, ο εγκέφαλος δημιουργεί αυτόματα νευρώσεις σε νέα ερεθίσματα και εμπειρίες που έχουμε καθημερινά. Αυτό δεν σημαίνει ότι μετά ο εγκέφαλος μας παύει να εξελίσσεται.

Απλώς χρειάζεται παραπάνω ενεργεία από εμάς του ίδιους. Όπως κανείς δεν θα έλεγε σε ένα μωρό να σταματήσει να προσπαθεί για να περπατήσει, μήπως να αρχίζαμε να ενθαρρύναμε τους εαυτούς μας πρώτα και μετέπειτα άλλους ανθρώπους να εξελιχθούν;

Φαίνεται ότι κάποιες φορές το να κοιτάμε προς τα πίσω, εδώ συγκεκριμένα στα εμβρυικά μας χρόνια, κρύβει τα πιο απρόσμενα μαθήματα και αλήθειες για εμάς τους ίδιους.

Ας μάθουμε λοιπόν, να περπατάμε στην ενήλικη ζωή μας όπως κάναμε όταν ήμασταν μωρά.

ZAK XIROU

Είμαι ο Ζαχαρίας. Σε αυτό το site εξερευνούμε εμπράκτους τρόπους και συμβουλές για να δημιουργήσουμε μια ευτυχισμένη, υγιή και παραγωγική ζωή.